Voor de zoveelste keer stormt de zus van Luce haar kamer binnen om de piepende en krakende radio af te zetten. Boos ramt ze de stekker eruit. "Pfff,” riep ze, "kan die nu NOOIT eens een keer iets afzetten?!!!" Ze keek naar boven, naar de televisie die ook nog aan stond. "Dit meent ze niet, hé?!" Ook die stekker werd grof uit het stopcontact gerukt. Meteen racete ze naar beneden. "Leer nu toch eens je stekker uittrekken!” Ze zwierde de deur open en klapte hem achter haar weer dicht. "Zeg, zaag eens niet. Ik heb dat allemaal uitgezet!" Lyn liet zich weer in de zetel naar achter hangen, nadat ze zojuist nog flink geschrokken was van haar zus die zomaar met de deur in huis kwam vallen.
"Ah ja," volgens Luce waren zij nog niet uitgepraat,
"ik wil wel eens zien dat jij weet hoe je je spullen moet uitzetten!"
Met tegenzin stond Lyn op. "Oké, laten we naar boven gaan, dan zal ik je
laten zien wat ik kan!" Luce grijnsde, meende ze dat nu echt? Samen liepen
ze de trap op. Lyn deed de deur open en maakte triomfantelijk een gebaar dat
Luce binnen mocht komen. "Je hebt gelijk, deze moest ik maar eens afzetten",
zei Lyn terwijl ze draaide aan de knop van radio die vreemd genoeg aan het
spelen was. "Hoe deed je dat?", vroeg Luce verbaasd. "Gewoon,"
antwoordde Lyn, "de knop ronddraaien en hij staat uit." "Nee,
dat bedoel ik niet. Hoe heb je hem weer aan gekregen? Ik had de stekker uitgetrokken."
Luce schoof het kastje weg waar de stekker achter zat: "Niet in het
stopcontact, zie je." "Nee, hij zit er niet in." De televisie
boven hen begon te kraken. Luce keek van de stekker naar de televisie en weer
terug. "Euhm ja, deze zit er ook
niet in."
"Nee hé, niet weer!" Lyn stak haar vuist in de lucht. "Lyn, je
wordt gek, wat is er?" "Hij volgt me overal! Nooit heb ik rust, nooit
zeg ik je! Hij plaagt me, pest me, vernedert me..." "Wie?" Lyn
negeerde de vraag van Luce. "Hij heeft ook vrienden, maar die zie ik bijna
nooit. Hij vliegt rond en soms komt hij heel dichtbij! Ik ben niet meer bang
hoor!" "Voor wie?!!!", riep Luce. "Awel, voor die geest die
mij volgt, zie je hem dan niet?" "Nee, vertel!"
"Hij volgt me naar school en zijn vrienden zijn overal. Iedereen heeft precies
zijn eigen Heilig-Graf geest! Ze lopen gewoon rond en soms zitten ze wat te
praten en soms zitten ze op het dak. Het zijn volgens mij mensen die in de
grote storm van 1503 zijn omgekomen." Luce slikte: "Waar zijn die
dan?" "Vrijwel overal. Zie jij ze dan niet? Jij zit toch ook bij mij
op school?" "Ja, maar ik zie ze niet. Doen soms iets raars, zoals in
de films?" "Ja, zeker! Na de dactylo als iedereen naar huis is en ik
nog alleen op de speelplaats sta woelen alle bladeren in het rond, ramen gaan
open en gordijnen wapperen heen en weer. Je ziet de school naar de vernieling
gaan, maar de volgende ochtend, dan is alles weer normaal."
Door Nienke Van Tongerloo A106MO
Geen opmerkingen:
Een reactie posten